ΗΜΕΡΑ ΚΔ΄.
Ἡ αἰώνια κόλασις.
Α΄. Η κόλασις εἶναι ἡ στέρησις τοῦ Θεοῦ γιὰ πάντα
Β΄. Εἶναι τὸ νὰ καίγεται κανεὶς γιὰ πάντα μέσα στη φωτιά
Γ΄. Εἶναι ἡ ἀπελπισία χωρὶς ἐλπίδα θεραπείας· τὸ φοβερὸ εἶναι αὐτὸ τὸ πάντοτε! Τὶ ἀνυπόφορη εἶναι αὐτὴ ἡ αἰωνιότητα!
Εὐχαρίστησε τὸν Κύριο, ποὺ σὲ ἐλέησε, καὶ σοῦ ἔδωσε καιρό μετανοίας καὶ παρακάλεσε τον νὰ τυπώση μέσα σου τὴν μνήμη αὐτὴ τῆς αἰωνιότητος τῆς κολάσεως, διότι αὐτὴ μόνη εἶναι ἀρκετὴ νὰ σὲ σωφρονίση.
ΗΜΕΡΑ ΚΕ΄.
Ἡ ἀναβολὴ τοὺ καιροῦ.
Α΄. Ἀμάρτησα· ἀπομένει ἢ κόλασις ἢ μετάνοια· καὶ ἁμαρτάνω ἀκό μη; καὶ ζῶ εὐχαριστημένος μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μετανοήσω; ἀλλοίμονο! Ποιὸς μὲ διαβεβαιώνει ὅτι θὰ τὸ ἐπιτύχω ποιὸς μὲ διαβεβαιώνει ὅτι ἔχω καιρὸ νὰ μετανοήσω;
Β΄. Καὶ ἂν ἔχω καιρό, ἄραγε θὰ ἔχω τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ μετανοήσω;
Γ΄. Καὶ ἂν μετανοήσω, ποιὸς γνωρίζει, ἂν δὲν ξαναπέσω στὴν ἁμαρτία
Σκέψου ὅτι ὁ Θεὸς σοῦ χαρίζει τὸν καιρὸ αὐτό, γιὰ νὰ τὸν χρησιμο ποιήσης γιὰ τὴν δόξα του καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου καὶ μὴ χάνης ἀπὸ τὸν καιρὸ αὐτὸν οὔτε μία στιγμή.
ΗΜΕΡΑ ΚΣΤ΄.
Ο Παράδεισος.
Α΄. Εἰσερχόμενος στὸν Παράδεισο θὰ ἔχω ἀμέσως ὅλα τὰ ἀγαθὰ χωρίς κανένα κακό θὰ χαρώ χωρίς καμμία ἐνόχλησι ! πόσο μεγάλη θὰ εἶναι ἡ παρηγοριά μου, ή χαρά μου, ἡ εὐφροσύνη μου
Β΄. Θὰ ἔχω τότε ὅλα τὰ καλὰ καὶ θὰ χαίρωμαι στην συναναστροφή τοῦ Ἰησοῦ μου, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων καὶ τι ὡραία καὶ ἔνδοξη συναναστροφή θὰ εἶναι ἡ δική μου!
Γ’. Θὰ χαίρωμαι αἰώνια χωρὶς τὸν κίνδυνο νὰ χάσω μία παρόμοια χαρά- ὦ χαρὰ ἀνεκδιήγητη!
Σε κάθε σου λύπη καὶ χαρὰ λέγε. Παράδεισε, Παράδεισε, πότε να σὲ ἀπολαύσω; καὶ στὴν σύγκρισι τοῦ Παραδείσου θα μάθης νὰ κατα φρονῆς ὅλα τὰ ἀγαθά τῆς γῆς καὶ νὰ ὑπομένης θεληματικὰ ὅλες τις δυστυχίες καὶ τὶς θλίψεις
ΗΜΕΡΑ ΚΖ΄.
Ἡ ὁδὸς τοῦ Παραδείσου.
Α΄. Δύο μόνον εἶναι οἱ δρόμοι τοῦ παραδείσου· ἡ ἀθωότητα καὶ ἡ μετάνοια· λοιπόν, ἐγὼ μέχρι τώρα διατήρησα τὴν ἀθωότητα τοῦ βαπτίσματος; ὄχι διότι τὴν στερήθηκα καὶ τὴν μόλυνα μὲ τόσες ἁμαρτίες
Β΄. Ἀλλὰ γιὰ τὶς ἁμαρτίες αὐτές, μετανόησα ποτὲ ὅπως πρέπει; ἔκανα κάποια ἄσκησις ; ἀλλοίμονο! Απέφευγα πάντοτε κάθε θλίψι καὶ ζητοῦσα τὶς ἀπολαύσεις καὶ εὐχαριστήσεις τοῦ σώματος
Γ΄. Θὰ εἰσέλθω στὸν παράδεισο. ναὶ ἀλλὰ ἀπὸ ποιὸν δρόμο πρέπει νὰ μπῶ; ἀπὸ μία ἀπὸ αὐτές ἢ ἀπὸ τὴν ἀθωότητα ἢ ἀπὸ τὴν μετάνοια. Ἀπὸ τὴν ἀθωότητα δὲν μπορῶ, ἀπὸ τὴν μετάνοια δὲν θέλω, πῶς λοιπόν, θὰ σωθῶ καὶ θὰ ἀπολαύσω τὸν παράδεισο;
Κύταξε τὸν οὐρανὸ καὶ σκέψου λέγοντας· νὰ ποὺ θὰ σταθώ γιὰ ὅλους τοὺς αἰῶνες, ἂν μετανοήσω, ὅπως πρέπει.
ΗΜΕΡΑ ΚΗ΄,
Ἡ ἀπόκτησις τοῦ Παραδείσου.
Α΄. Λίγο ζητάει ἀπὸ ἐμένα ὁ Θεὸς, γιὰ νὰ μοῦ χαρίση τὸν παράδει σον ἀρκεῖ νὰ φυλάξω τὸν νόμο του νόμο ποὺ εἶναι πάρα πολύ εύκολος, πάρα πολύ δίκαιος καὶ πάρα πολύ γλυκός
Β΄. Αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ ζητᾶ ὁ Θεός, τὸ βοηθάει μὲ τὴν χάρι τῶν ἐμπνεύσεών του, μὲ τὴν ἀξία του, μὲ τὴν δύναμι τῶν παραδειγμάτων του,
Γ΄. Αὐτὸ τὸ λίγο ὁ Θεὸς τὸ ἀνταποδίδει μὲ αἰώνιο βραβείο, λίγες θλίψεις καὶ στενοχώριες, μὲ αἰώνια καὶ παντοτινὴ χαρά, λίγους κόπους, μὲ αἰώνιο μισθό λίγα πάθη, μὲ αἰώνια δόξα.
Λοιπόν, δίκαια θὰ κολασθῆς, ἂν γιὰ τόσο λίγο άδιαφορήσης και χάσης τὸν παράδεισο,
ΗΜΕΡΑ ΚΘ΄
Ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος μετὰ τὴν ἀνάστασι.
Α΄. Κάθε ἄνθρωπος πρόκειται νὰ πάη σὲ ἕναν τόπο τῆς ἄλλης ζωῆς μένοντας ἀθάνατος στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα, ἢ στὸν παράδεισο ἢ στην κόλασι. Τὸν τόπο αὐτὸν τὸν ἑτοιμάζει κάθε ἕνας ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτή ἡ μὲ τὰ καλὰ ἔργα ἢ μὲ τὰ κακά.
Β΄. Ὁ διάβολος μὲ λίγη ἡδονὴ καὶ προσωρινὴ ἀπόλαυσι μὲ καλεῖ νὰ βάλω τὴν ἀθανασία μου στην κόλασι καὶ ἐγὼ τὸν βοηθώ.
Γ΄. Ὁ Κύριος μὲ φωνάζει μὲ λίγη μετάνοια νὰ βάλω τὴν ἀθανασία μου στὸν παράδεισο καὶ δὲν τὸν βοηθῶ· ω, πόσο ἀνόητος εἶμαι, πόση ἄγνοια ἔχω!
Σήμερα σκέψου πολλὲς φορὲς τὴν ἀθανασία σου, καὶ γιὰ νὰ τὴν δεχθῆς εὐτυχισμένη στὸν παράδεισο, βάλε ὡς μεσίτη στὸν Θεὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
ΗΜΕΡΑ Δ΄.
Ἡ ἀπάντησις ποὺ δίνει ἡ συνείδησις τοῦ καθενός.
Α΄. Ρωτάω τὴν συνείδησί μου· γιὰ ποιὸ σκοπὸ ὁ Θεὸς μὲ ἔβαλε στὸν κόσμο; Καὶ μοῦ ἀπαντᾶ, ὅτι μὲ ἔβαλε, γιὰ νὰ σωθώ.
Β΄. Πόσα μέσα μοῦ ἔδωσε, γιὰ νὰ σωθώ; Ἡ συνείδησις μοῦ ἀποκρίνεται ὅτι μοῦ ἔδωσε αμέτρητα φυσικὰ καὶ χαριστικά.
Γ΄. Τι ἔκανα ἐγὼ μέχρι τώρα, γιὰ νὰ σωθῶ; Ἡ συνείδησις μοῦ ἀπο κρίνεται ὅτι ἔκανα τὸ χειρότερο, ποὺ μποροῦσα καὶ σὰν νὰ γεννήθηκα στὸν κόσμο, γιὰ νὰ κολασθῶ.
Ἐξομολογήσου, ἀδελφέ, κατάκρινε τὸ κακὸ ποὺ ἔκανες καὶ ἀποφάσισε νὰ ζήσης σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου· διότι πιθανὸν αὐ τὴ ἡ ὥρα νὰ εἶναι ἡ τελευταία τῆς ζωῆς σου· καὶ πρόσφερε ὅλον τὸν ἐαυτό σου στὸν Θεὸ μὲ τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς σου καὶ μὲ τὶς αἰσθήσεις τοῦ σώματός σου.
Από το βιβλίο Πνευματικά Γυμνάσματα του Αγίου Νικοδήμου σελ. 400
Πηγή www.inaap.online
Το θέμα διαβάστηκε 454 φορές !