Μια παραβολή που έχει πρακτικό νόημα στη ζωή μας είναι η παραβολή του χρεοφειλέτη των μυρίων ταλάντων. Κάποιος χρωστούσε 10.000 τάλαντα στον κύριο και δεν είχε να του εξοφλήσει το χρέος και τον παρακαλούσε .
Τον ευσπλαχνίστηκε ο κύριος και του χάρισε αυτό το χρέος.
Στη συνέχεια ο ίδιος όμως και σε κάποιον σύνδουλο του, που του χρωστούσε πολύ μικρό ποσόν, δεν του το χάρισε, παρόλο που ζητούσε αυτή την χάρη, αυτήν την εξυπηρέτηση.
Και λέει τότε.
Οταν το πληροφορήθηκε ο κύριος οργίστηκε τον παρέδωσε στους βασανιστές, μέχρι να ξεπληρώσει όλο το χρέος .
Είναι κατανοητή αυτή η παραβολή ποιο είναι το περιεχόμενό της.
Βλέπουμε κάποια στοιχεία…… ότι πολλές φορές εμείς εκφράζουμε μία διάθεση μετανοίας, αλλά πολλές φορές δεν είναι αληθινή .
Το εξωτερικό σχήμα δεν αποκαλύπτει πάντοτε και την εσωτερική πραγματικότητα .
Έχουμε λοιπόν έναν άνθρωπο που είναι οφειλέτης, είναι υπόχρεος λόγω των αμαρτιών του και ζητάει τη συγχώρηση, πέφτει στα πόδια, παρακαλεί.
Και λέμε πω πω μετάνοια και συντριβή….. όμως η γνησιότητα της μετανοίας, θα φανεί πώς αντιμετωπίζεις και τους άλλους ανθρώπους .
Πολλές φορές η μετάνοιά μας ή η πνευματική μας διάθεση στηρίζεται στον φόβο, στην ενοχή, ή στο συμφέρον.
Η δουλειά μας να γίνει και μετά συνεχίζουμε την ίδια εμπαθή διάθεση .
Δεν μπορεί κανείς να εισπράξει το έλεος του θεού, αν δεν είναι και ο ίδιος ελεήμων. Ο πνευματικός νόμος που ορίζει ο Κύριος είναι ο νόμος της αγάπης.
Μας καλεί να συγχωρούμε, για να μπορέσουμε να εισπράξουμε και εμείς τη συγχώρεση .
Ο κύριος συγχωρεί και αυτόν που μετανοεί, (και αυτό που θα πω είναι σκανδαλιστικό) και αυτόν που δεν μετανοεί ….. αλλά αυτός που δεν μετανοεί δεν μπορεί να εισπράξει , να κοινωνήσει αυτής της αγάπης του θεού.
Ακούμε δύο λέξεις που μας παραξενεύουν… οργίστηκε ο κύριος.
Μα οργίζει τον θεός ? Δεν οργίστηκε.
Ο άνθρωπος του συμφέροντος, της ιδιοτέλειας της φιλαυτίας, του φόβο, και της ενοχής, έτσι βλέπει την αγάπη του Θεού.
Τα δικά του μάτια την εισπράττουν ως τέτοια ….δηλαδή δεν έχει αλλοιωθεί η εσωτερική ύπαρξη του, δεν έχει αποκτήσει συνείδηση θεού, για να μπορέσει να χαίρετε την αγάπη του θεού και την εισπράττει ως οργή.
Λέει παρακάτω όμως ότι τον παρέδωσε σου βασανιστές του ο κύριος.
Μα κάνει τέτοια δουλειά ? Ποιοι είναι βασανιστές?
Κοιτάξτε ….. για να μπορέσει ο άνθρωπος να έχει σπλάχνα οικτιρμών ελεημοσύνη, χρειάζεται να ασκηθεί μέσα του, να ασκηθούν τα αισθητήρια του. Ένας βοηθητικός τρόπος, είναι ο πόνος. Δεν είναι επιθυμία του θεού να πονούμε… είναι η συνέπεια της δικής μας ζωής και αυτός ο πόνος λειτουργεί θεραπευτικά, μαλακώνει τον άνθρωπο.
Πόνος είναι η συνείδηση του ανθρώπου, δεν έχει ησυχία, δεν αντιλαμβάνεται τα πράγματα με την αληθινή τους διάσταση .
Παραδόθηκε λέει στους βασανιστές. Η συνείδηση μου είναι βασανιστής. Το να δομήσω τη ζωή μου με το συμφέρον μου και όλοι να εξυπηρετούν τη δική μου ανάγκη και οι ενέργειες μου να ορίζονται όχι από την επίγνωση, αλλά από τον φόβο ,δεν φέρνει ανάπαυση μέσα μου, δεν φέρνει ειρήνη μέσα μου, δεν φέρει την ειρήνη του Χριστού . Η ειρήνη του Χριστού δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία , χρειάζεται μια ανάλογη εσωτερική κατάσταση .
Όταν λοιπόν είσαι εγκλωβισμένος στο συμφέρον σου, δεν έχεις συγχωρητική διάθεση , δεν έχεις την ειρήνη του Χριστού, δεν έχεις ανάπαυση και βασανίζεσαι, δεν έχεις ησυχία.
Αυτό να σημειώσουμε κάτι άλλο.
Αν εμείς δεν έχουμε ειρήνη μέσα μας, να ψάξουμε τι συμβαίνει .
Δεν έχουμε λόγο Θεού στη ζωή μας , ζούμε ανεπίγνωστα, δεν έχουμε σπλάχνα οικτιρμών, και αυτός ο πόνος δεν έχει την μορφή της εκδικητικότητας του θεού, αλλά λειτουργεί θεραπευτικά, δεν είναι μία νομική διαδικασία έκανες αυτό, ο θεός θα σου κάνει το άλλο, για να ισοφαρίσουμε . Ετσι φαίνεται , αλλά δεν είναι έτσι…. αυτός ο πόνος λειτουργεί θεραπευτικά. Η συνείδησή μου, η εσωτερική μου ενόχληση, η ταραχή μου, που φαίνονται σαν κάτι αρνητικό, μπορεί να λειτουργήσουν θεραπευτικά.
Πότε θα θεραπευτώ?
Όταν εισπράξω την αγάπη του θεού .
Ποιος την εισπράττει? Αυτός που έχει τέτοιο ήθος , αυτός που φέρεται με αυτόν τον θεοπρεπή τρόπο στους ανθρώπους , με ευσπλαχνία , και συγχωρητικότητα.
Λοιπόν το να συγχωρήσω τον άλλο, δεν είναι μία αγγαρεία που μου ορίζει ο Χριστός για να μου ανταποδώσει αυτός τη δική του συγχώρεση, αλλά είναι η θεραπεία μας, είναι ο τρόπος που μπορούμε να μην βλέπουμε οργισμένο τον Θεό, αλλά να βλέπουμε ιλαρό το πρόσωπο του Χριστού . Δηλαδή η δική μας κατάσταση ορίζει την προσέγγιση , την όραση και την θεώρηση της ζωής μας και όλων των ανθρώπων.
Λοιπόν θέλουμε να είμαστε δεκτικοί της αγάπης του θεού και να την αφομοιώσουμε? Να κτίσουμε αυτό το ήθος , να δουλέψουμε μέσα μας, να καταλάβουμε ότι είμαστε μέλη του ίδιου σώματος με τον αδερφό μας και με τον εχθρό μας που μας κάνει κακό.
Δηλαδή το να συγχωρώ τον εχθρό μου, να τον αγαπώ, δεν είναι μία πρόταση που κάνει ο Χριστός , και εμείς οι καλοί χριστιανοί πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας και να λειτουργούμε έτσι, αλλά έχει άλλη αίσθηση η συνείδηση, ότι όλοι είμαστε μέλη του ίδιου σώματος… και αν αγαπήσω και συγχωρέσω τον αδερφό μου σημαίνει ελευθερία και αν αγαπώ και συγχωρώ τον αδελφό μου , είναι ένδειξη υγείας .
Μόνο ο γεμάτος άνθρωπος ο πλήρης άνθρωπος, αυτός που κοινωνεί της αγάπης του θεού, καταλαβαίνει ότι άνθρωπος είναι και αυτός, πονεμένος, δυσκολεμένος, μια αγκαλιά θέλει , μια περίθαλψη, μια συγχώρεση, μια συγκατάβαση, μια επιείκεια .
Όταν λοιπόν δεν έχουμε επιείκεια και συγκατάβαση προς τους άλλους ανθρώπους, πάσχουμε μέσα μας νοσούμε, είμαστε ασθενείς, που μπορεί να βγάζει μία μορφή ψυχολογικής εκδήλωσης, αλλά βαθύτατα πάσχουμε υπαρξιακά πνευματικά, δεν αποδεχθήκαμε ποιος είναι ο Θεός, ποιο είναι το πνεύμα Του, δεν γνωρίζουμε ποιον Θεό πιστεύουμε και λατρεύουμε. Άρα λοιπόν, αυτές οι εκφράσεις: οργίστηκε ο θεός , θα μας δώσει στους βασανιστές μέχρι να τελειώσουμε και το οποιοδήποτε χρέος , δεν είναι μια νομικίστικη διαδικασία, αλλά μία θεραπευτική διαδικασία και αν θέλουμε να βρούμε ειρήνη μέσα μας , χρειάζεται να μπούμε σε αυτό το ρυθμό της αγάπης και συγχώρεσης, αλλά όχι πιέζοντας τον εαυτό μου, στραγγαλίζοντας τον να βγάλω αγάπη.
Χρειάζεται να στραφώ στο Χριστό, να γίνει η ζωή μου αναζήτηση του Χριστού, να σχετιστώ μαζί Του και Αυτός θα μου δώσει αυτή τη χάρη, αυτό το έλεος, αυτό το ήθος.
Π. Βαρνάβας Γιάνκου
Πηγή Ultragreek.com
Το θέμα διαβάστηκε 283 φορές !